Şimdilik

Aslında bu projenin bu ayağında, yani müdahili olduğum ilk mobil ayakta aklıma gelen çok şey oldu.Hepsinden öte, bu çocukların rotaları arasında ki fark, rotalarının birbirlerine oranı, birbirlerinden eksikleri ve fazlaları.
Ben bunu neden yapıyorum?
Aklımdaki soru işartlerinden birini pataklamak için.
Biz nerden geldik ?
Onlar nerden geçiyor?

Köprüden önce ki son çıkışta örneğin, onlara kim bilet kesiyor ?

Onlar çıkışı biliyor.
Onlar hangi viraja ne kadar hızlı girileceğini de biliyor.
İhtiyaçları olan tek şey bir çakım, bir ilham , bir ses, bir vurgu.

Benim aklımı kurcalayan bu değil hiç.
Biliyorum çünkü ben .
Adım gibi hemde.
Biliyorum.

Bir nesil eğitmen var ki, yokluklarından, yok olacak oluşlarından ışıklar saçılacak.

Konuşup arkadaşının sesini duyacakken susturulup bir gün dünya sokaklarına zerk edeceği öfkesini bilerek bilmeyerek büyten bu çocuklar,
dinlenmeyi, kendileriyle konuşulmayı, yazdıklarının okunmasını, kendilerine akademik köşegen uzunluklarından öte, dünya ile ilgili şeyler sorulmasını, esasında ve de uzak sandıkları, hatta ve hatta uzaklıktan da uzak, yüksek, büyük, yüce sadıkları biz abileri ablaları ile önerilecek yakınlıkları bekliyorlar.

Giden,
bunu bilsin.

Kalan,
dünyanın sokaklarında bir gün karşısına dikilecek
hani o zerk edilmiş kötülüğü beklesin.